We vertellen elkaar allemaal verhalen over onszelf en over de wereld om ons heen.
Die verhalen hebben de neiging om zichzelf waar te maken. We hebben hypothesen over hoe we zijn of hoe de ander is. Daar is op zich niks mis mee want op die manier geven we ook betekenis aan wat we zien. Het lastige is alleen dat wanneer je ergens een hypothese over hebt (b.v. iemand is lui) je dat wat die hypothese bevestigt veel beter ziet dan wat het ontkent. Je crëeert op die manier voor een deel je eigen werkelijkheid.
Ik heb ooit het geluk gehad les te mogen krijgen van Steve de Shazer, die samen met zijn vrouw Insoo Kim Berg de belangrijkste grondlegger van het oplossingsgerichte model is. Een van zijn uitspraken was: ‘Wanneer je met een cliënt werkt en je voelt een hypothese opkomen: Ga dan even naar de kamer ernaast. Ga even liggen. Wacht tot de hypothese verdwenen is en ga dan weer terug naar je cliënt’.
Ik geloof niet dat wanneer je bij een groen paaltje maar vaak genoeg denkt: dit is een rood paaltje het paaltje ook rood zal worden. Ik geloof wel dat wanneer je naar je partner of je kind of je cliënt kijkt en zoekt naar wat er mis is je daar ook de voorbeelden van vindt. Als je bewust gaat zoeken naar wat er goed is en wat er klopt (Dat wat je wil vinden) dan vind je daar ook de voorbeelden van. En je partner; je kind of je cliënt die dat in jouw spiegel ziet gaat dat ook meer laten zien. Je vindt wat je zoekt... dus zoek wat je wil vinden.
